Film – rejestr pierwszych samodzielnych kroków Lenki. Nagranie z komórki ale nie o wartość artystyczną tu chodzi. Dla nas ten film to duża dawka emocji. Za każdym razem oglądam go w pełnym skupieniu, śledząc każdy ruch, jakby w gotowości by dobiec jakby upadała. Taki nawyk. Ale Lenka nie upada, dzielnie przemierza cały ten długi dystans na swoich cienkich nóżkach.
Podoba się?
„Będzie dobrze” jak mantra powtarzam od rana w myślach. Umysł karmiony tymi myślami wydaje się być spokojny, nie wariuje. Nie tworzy przerażających scenariuszy jak kiedyś, gdy pod salą operacyjną niemalże mdlałam ze stresu i niepokoju.
Przyzwyczajenie? Rutyna? Na pewno nie, chociaż dwa zabiegi operacyjne robią swoje. Człowiek boi się nieznanego. Znane jest oswojone. Oswojone lepiej znieść. Ba, czasem nawet można polubić.
Piszę te słowa pod salą operacyjną, gdzie od 8.30 operowana jest Lenka. Czytaj dalej
Po trudnych miesiącach, kiedy nic nie wskazywało że będzie lepiej wyszliśmy na prostą tzn. stan Lenki sprzed operacji. Lena przed operacją umiała przemieszczać się na pupie, odpychała się rączkami od podłoża, przebierała nóżkami i w ten oto sposób eksplorowała mieszkanie. W grudniu była operacja naprawienia bioderka ze skróceniem głowy kości udowej (fachowo nazywa się to osteotomia miednicy wg Degi i osteotomia derotacyjna kości udowej ze skróceniem). Czytaj dalej
